Een van de onderdelen van de dag was een gezamenlijke wandeling langs de Kleine Beerze. De groep viel tijdens de wandeling op natuurlijke wijze in groepjes uiteen. Iris: “Tijdens de wandeling werden verhalen verteld. Verhalen over de Kleine Beerze, over zijn bewoners en ook over het beheer. Echter een van de aanwezige, Toon Bullens, was vooruit gelopen en liep een stuk alleen. Bij terugkomst vertelde hij aan de groep dat hij de stilte had gehoord en dat hij hier erg van had genoten. Zijn uitspraak bleef mij bij.

Iris is  opgegroeid op de Oude Buisse Heide, een natuurgebied vlakbij de Belgische grens. “Vanaf mijn ouderlijk huis loopt een bijzondere wandelroute, een dichtwandeling. Je loopt er van gedicht naar gedicht van dichteres Henriette Roland Holst. Eén van haar gedichten deed mij herinneren aan de uitspraak die ik hoorde in Vessem. Dit gedicht heet ‘Ik kreeg de stilte weder lief’”

ik kreeg de stilte weder lief

ik heb de stilte weder liefgewonnen
een korte poos was ik van haar vervreemd
maar nu heb ik opnieuw haar liefgewonnen
ik mag weer drinken aan haar klare bronnen
en zwerven door haar schaduwbeemd.

weer gaan haar dromenlanden voor mij open
waar bloeit het kruid van de herinnering
door haar zachte geuren omdropen
weet ik nauwelijks hoe de tijd verging.

Iris: “De installatie die ik heb gemaakt voor de landcoöperatie is een ode aan de stilte. Toon en het gedicht waren aanleidingen. De vormen die ik heb gemaakt zijn geïnspireerd op ‘het kruid van herinnering’ uit het gedicht. Het zijn planten die aan de rand van een akker voorkomen: zoals de bereklauw, de klaproos, de zonnebloem en grassen. Om deze te maken heb ik verschillende soorten en diktes onbehandeld metaal gebruikt. De vormen mogen gaan roesten en daardoor door de tijd heen veranderen. Dit omdat het verweringsproces onderdeel is van mijn werk. Het is de bedoeling dat mijn installatie in de lente en zomer wordt overgenomen door de natuur en in het najaar weer tevoorschijn komt om zo weer ontdekt te worden.

Mijn werk kenmerkt zich door de gelaagdheid. Ik heb mensen uit het gebied gevraagd herinneringen op te schrijven over de Kleine Beerze. Herinneringen die ze willen delen met wandelaars en toeschouwers. Deze teksten heb ik op de verschillende vormen gegraveerd. Naast deze zichtbare lagen heb ik ook verborgen lagen aangebracht. De grondplaten waarop de installatie rust vormen samen het oorspronkelijk verloop van de Kleine Beerze. Deze worden zichtbaar op het moment dat het werk ooit verplaatst gaan worden.

Mijn werk staat langs het wandelpad, het maakt onderdeel uit van een groenstrook.  Ik hoop dat mensen op deze plek de stilte kunnen horen en het kleine (weer) leren waarderen,”